Wobec zachęcających wyników badań wstępnych rozważana jest możliwość stosowania prostaglandyn w klinicznym leczeniu wrzodów żołądka. Wykonuje się też próby z somatostatyną. Wykazano ponadto bardzo ważną rolę mukopolisacharydowej bariery ochronnej oraz ustalono, że w chorobie wrzodowej żołądka składniki tej bariery śluzowej ulegają zmianom ilościowym i jakościowym. Szczególną uwagę zwrócono na kwaśne mukopolisacharydy zawierające siarkę, Tego rodzaju związki, m.in. chondroitynosiarczan, oprócz właściwości jonowymiennych mają również zdolność hamowania aktywności peptydaz oraz wychwytywania histaminy, amin katecholowych oraz niektórych białek. Stwierdzono ponadto, że mukopolisacharydy zawierające siarkę mogą aktywować histaminazę i w ten sposób działać przeciwhistaminowo. Uzyskanie nowych związków hamujących wydzielanie soku żołądkowego wywołane histaminą także miało duże znaczenie dla leczenia choroby wrzodowej. Spostrzeżenia te przyczyniły się do stwierdzenia, że oprócz receptora hi blokowanego przez klasyczne leki przeciwhistaminowe, istnieje receptor H2, którego zablokowanie przez nowo zsyntetyzowane leki zbliżone budową do histaminy prowadzi do zahamowania wydzielania soku żołądkowego.